diyet mevzuu..

şaşırtıcı şekilde iyi gidiyor. aslında zorlanacağımı düşünüyordum, neydeyse 1,5 ay oldu. bu kadar zamanda sıkılıp kaçamak yapmaya başlarım diyordum. ama olmadı.

her hafta diyetisyene gitmenin büyük önemi var, ne yediğini yazıyorsun, spor salonundaki hocam da diyetisyenimi tanıyor yani oraya da devam ediyorum.

sıkılmadım ama çok ilginç. bu süre zarfında kola içmedim, fast food yemedim ki eskiden bunlarsız bir hayat düşünemiyordum. her gün sebze yiyordum ki bu imkansız bir şeydir benim için ve eskiye göre minicik şeyler yiyip doyabiliyorum.

yılbaşında bi serbest gün yaptık mesela, hindi yiycem, iç pilav var, sarma, su böreği, çiğköfte falan. yedim böyle, şiştim, bi kaşık daha yiyemem kafasındayım, galon galon su içiyorum, başta en zor gelen buydu ama alıştım.

aslında bi rahatlık da var. mesela eskiden ne yesem diye saatlerce düşünürdüm çünkü seçeneklerim sonsuzdu, şimdi öyle değil, ne yenenecek yoğurt bul ordan, sebze ya da et, pilav-ekmek bişey bulalım. bi de salata ayarla. hop bitti. en zoru dışarda yemek. o kadar alışmışım ki mcdonalds' a falan gitmeye ne yiyeceğimi şaşırıyordum, yavaş yavaş alışıyorum, mesela bi salata bara gidiyorum: bunda mayonez varmış bi daha burda yememeli diyorum, başka bir yer buluyorum bak bu iyiymiş diyorum.

emin değilsem diyetisyene soruyorum bunu yesem mi diye, bunu ye, bi daha yeme falan diyor. çok da tatlı bi bayan. samimi aslında, o önemli, çok içli dışlı değiliz ama onun yanındayken de kendimi kötü hissetmiyorum, zaten en iyisi bu sanırım.

bi de eskiden bi suçluluk duygusu olurdu. mesela en normal yemeği bile yerken çok mu kaçırdım ya az yiyim falan dersin ya, ya da karnın şişince; artık öyle değil, dolduruyorum tabağa tıkınıyorum rahat rahat. yorulmasam da kilolar gidiyor.

daha yolumuz uzun tabi. hep böyle gitmesi ümidiyle..