şimdi ben esasında çocukları çok severim. onlarla ilgilenmek, oynamak falan dünyanın en zevkli şeylerinden. ama daha önce hiç bir çocuğu kendi evimde ağırlamamıştım. kardeşim de yok benim. meğer ne zor şeymiş. şimdi başka yerde seversin edersin, sonra eteğini çırpıp kalkarsın. şimdi tamam oynuyoruz, ediyoruz ama sonra sıkılıyor, ne bilim saçma bişeye takılıyor mesela, ağıdı basıyor. bir de bunu koz olarak kullanıyor, farkındayım. ama o ağlayınca tamam yapsın oluyor. ee çocuk tabi şımarıyor haliyle. tamam annesinden daha iyi bildiğimi iddia edemem ama sonra eşyalarımın yarısını rehin verdim. tepsim, tabağım, bilgisayar sehpamdan, bilimum ıvır zıvırımdan 2 haftadır uzağım. daha odaya pek sokmadık. sonra yemek yemiyor. tee allam. maaile yesin diye seferber oluyoruz. türlü şaklabanlıklar. bi de elektronik aletler sorun. mesela eğlensin bilmem ne diye mesela bilgisayarda, telefonda bişey gösteriyoruz. ben de yapabilir miyim. yahu bi şeye de elini sürmeyiver ne var. inanır mısın 2 haftadır instagramı açamadım ya. internet zaten sürekli açık 2 resim bakayım diyorum. hemen yanımda bitiyor. ben de yapabilir miyim. zaten nasıl olduysa bir şekilde ailenin bilgisayar uzmanı oldum çıktım. yahu ben sözelciyim bi kere. ordan nasıl tekno bir insan gibi görünüyorum. tamam bi işim düştüğünde kendim halletmeye çalışırım. maalesef benim sorabileceğim kimse yok. ee bu beni dahi yapmaz ki. gidin siz de kurcalayın. bi de oyala diyorlar ama bağartma şunu diyorlar. iyi de karar ver. sonra parkı çok seviyor. çocuk da haklı. evde onu yapma, çok bağarma. daha bu en iyilerinden. annesinin sözünü dinler, hiperaktif falan değil hatta çekingen bir çocuk.
off amma sızlandım. seviyorum aslındaa keratayı. kurstan eve koşa koşa geliyorum mesela. o da beni görünce seviniyor ya neyse, çocuk işi zor iş walla hacı. ah annem benim büyüksün bee..
resim de alakasız oldu ama çaktırmayın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder